24 apr. 20233 minuten om te lezen

Column: Het leed dat dineren heet!

Ja, je leest het goed. We noemen het leed.

Natuurlijk is dat wat overdreven en het bekt lekker in de titel, maar uit eten gaan, op vakantie, is voor ons in het verleden best een ding geweest. Niet omdat we lastige eters zijn, niet omdat er geen restaurants waren, maar omdat we graag op zoek gingen naar hotspots. Zelfs hotspots die niet bleken te bestaan!

Iedere, relatief grote, vakantiebestemming heeft het. Een toeristenstrook langs het strand, grote weg of aan een groot plein. Alle restaurants bieden hetzelfde aan, tegen ongeveer dezelfde veel te hoge prijs en vaak met dezelfde smakeloosheid. Ook in Nederland kennen we dit, maar inmiddels zijn wij van mening dat we in Nederland toch wel verwend worden als het om hippe, mooie of gezellige restaurants gaat.

Neem bijvoorbeeld Spanje, een mega geliefd vakantieland van ons. Hoe lekker de tapas ook zijn, over het algemeen zien alle terrassen er in Spanje uit als de plaatselijke cafetaria. IJzeren stoeltjes, bouwlampen als verlichting, de Spanjaarden lijken niet veel om ambiance te geven. Misschien is het ook ondergeschikt, het gaat tenslotte om het eten. Maar toch hadden wij daar, in het begin, wel moeite mee. En dus relateerde het soms in een lange (soms meer dan uur) durende zoektocht naar die ene fijne of hippe plek. Waar niet alleen lekker eten is, maar ook een fijne sfeer en waar het te betalen is. O, en als het even kan ook nog een leuk uitzicht.

Bouwlampen, cafetaria stoeltjes, plaatjes op de menukaarten, we sloegen het allemaal over. Laten we wel wezen; plaatjes op menu kaarten voorspellen meestal niet veel goeds! Het resulteerde in een chagrijnig, hongerig stel. Hoe gezellig het uiteindelijke restaurant ook, de innerlijke sfeer was niet best. Soms waren we zelfs op zoek, via andere reisblogs, naar Hotspots die helemaal niet meer bestonden of VEEL te duur waren. Dat je enorm ver loopt naar dat tentje in het park, terwijl dat tentje is verzwolgen door de bosjes van het park. Of dat de bloggers de vuilnissteeg, de bouwlamp of het krakkemikkige tafeltje even buitenwege heeft gelaten op de foto's. Of, nog veel vaker; dat je 12 euro voor een drankje of 30 euro voor een lunchgerecht betaald. En dat vinden wij zonde. Want fijn zitten en lekker eten hoeft geen tientallen euro's te kosten, dan is de lol er snel van af.

Inmiddels hebben we geleerd de eisen wat bij te stellen en uit te gaan van wat echt belangrijk is; lekker eten en de gezelligheid van elkaar. Ook hebben we vaste adresjes gevonden in steden waar we vaak komen, dat voorkomt zoektochten en is goed voor ons enigszins autistische brein. Want wellicht was het je al eerder opgevallen dat, als wij iets fijn of goed vinden, we daar eeuwig aan vast houden. Nooit opgevallen? Bekijk even de Wist je datjes post (08 april 2022) op ons Instagram account en het wordt je zeer duidelijk! Hihi.

Toch slaat in een nieuw te ontdekken stad de verleiding toe om de reisblogs door te spitten. Maar we zoeken gericht, bezoeken de hotspots alleen als ze in de buurt zijn en kijken onderweg er naar toe, of zelfs overdag tijdens het wandelen, of we leuke restaurantjes tegenkomen. Dat maakt alles veel leuker en doet recht aan het doel van de meeste vakanties: Lekker ontspannen en genieten van het land, de cultuur en elkaar.

Eet smakelijk!

ADRESJES Mocht je je stiekem nou herkennen in het bovenstaande verhaal, hier even een paar adresjes op plekken waar we vaak komen. Lekker, betaalbaar en vaak gezellig!